Krajobraz naukowy

Krajobraz naukowy to nowe określenie odnoszące się do struktury przestrzeni uczelni wyższej. Nowe sposoby nauczania, prowokowane w dużej mierze przez nowe technologie i zmieniającą się strukturę społeczną, wymagają również zmian w zakresie projektu samego budynku i terenów przynależących do uniwersytetu.

Krajobraz naukowy oznacza taki ukształtowanie przestrzeni, po której poruszają się studenci, by sprzyjała ona nauce w każdym miejscu – nie tylko na sali wykładowej, ale również na korytarzach, w innych pomieszczeniach a nawet poza budynkiem uczelni.

Aby osiągnąć efekt krajobrazu naukowego często konieczna jest modernizacja budynków. Niestety polskie uniwersytety w większości dysponują konstrukcjami przestarzałymi. Wiele wydziałów mieści się w budynkach, które powstały w okresie, gdy dany uniwersytet rozpoczynał działalność.

Co za tym idzie, są to budynki zabytkowe, a więc ich gruntowna modernizacja może być niemożliwa do przeprowadzenia. Wiele znaczących zmian może być zablokowanych przez decyzje konserwatora zabytków.

W Polsce brak również państwowych badań w tym zakresie. Dlatego niektóre uczelnie samodzielnie zlecają analizę budynku pod kątem tworzenia krajobrazu nauki. Pole do manewru uniwersytety mają zwłaszcza w momencie tworzenia nowych budynków. Nowe projekty mogą bez przeszkód uwzględniać aktualne potrzeby studentów i nowe metody nauczania, tworząc w ten sposób optymalny krajobraz naukowy.